Stolica Francji, położona nad Sekwaną, jest jednym z największych na świecie ośrodków turystyki kulturalnej i kongresowej, światowym centrum rozrywki (liczne kabarety, wielkie rewie) i stolicą "światowej mody". Paryż to także najgęściej zaludniona stolica Europy.

Historyczne centrum miasta stanowiła wyspa Île de la Cité na Sekwanie, którą pierwotnie zamieszkiwali (III w. p.n.e.) Paryzjowie, plemię celtyckich rybaków i przewoźników. Do interesującego połączenia cywilizacji łacińskiej oraz kultury północy, które nadaje miastu niepowtarzalny charakter, przyczyniło się imperium rzymskie. Na przestrzeni wieków niepowtarzalną atmosferę miasta kształtowali także przybywający tu artyści, filozofowie, poszczególni władcy, jak również awanturnicy i włóczędzy.

Atrakcje turystyczne Paryża

Wieża Eiffla

Wieża wykonana przez inżyniera Gustawa Eiffla, jest symbolem Paryża. Konstrukcję tworzy 15 tys. metalowych segmentów. Dama Paryża - bo tak ją nazywają - została wzniesiona w 1889 roku z okazji Wystawy Światowej. Budowla miała być przykładem szczytu możliwości technicznych oraz symbolem potęgi gospodarczej i naukowo-technicznej Francji w tym okresie.

Po zakończeniu wystawy miała zostać rozebrana, w efekcie jednak nie została zdemontowana. Jej imponujące wymiary to 320 m wysokości i 7000 ton wagi, które spoczywają na czterech ogromnych filarach.

Zwiedzający mają dostęp do trzech kolejnych platform widokowych wieży znajdujących się na wysokości 57, 115 i 274 metrów. Na dwóch niższych mieszczą się bary i restauracje. Przy dobrej pogodzie widok z wieży rozciąga się nawet na odległość 70 km.

Plac de Gaulle'a

Plac de Gaulle usytuowany jest na zakończaniu Pól Elizejskich. Niegdyś nazywany był Placem Gwiazdy (Place de l'Etoile). Jego kształt tworzy koło o średnicy 120 m, od którego odchodzi promieniście dwanaście alei: des Champs-Elysees, Avenue de Friedland, Avenue Hoche, Avenue de Wagram, Avenue Mac Mahon, Avenue Carnot, Avenue de la Grand Armee, Avenue Foch, Avenue Victor Hugo, Avenue Kleber, Avenue d'Iena i Avenue Marceau. Na palcu usytuowany jest Łuk Triumfalny.

Łuk Triumfalny

Majestatyczna bryła Łuku Triumfalnego znajduje się na Placu de Gaulle. Jego budowę rozpoczęto w 1806 roku, a ukończono 30 lat później. Projektantem budowli był Jean François Chalgrin, natomiast dekorację rzeźbiarską wykonał François Rude. Dzieło wzorowane jest na łuku Konstantyna w Rzymie, ale rozmiarami swymi (mierzy 50 m wysokości i 45 m szerokości) przewyższa pierwowzór.

Łuk został wybudowany na zlecenie Napoleona, ku czci i chwale armii francuskiej. Fryz obiegający budowlę przedstawia wymarsz i powrót w chwale armii francuskiej.

Pod Łukiem znajduje się grób nieznanego żołnierza, którego "wieczny płomień" jest symbolicznie rozpalany każdego wieczora. W środku mieści się niewielkie muzeum poświęcone historii tego obiektu.

Aleja Champs-Elysee

Jest to słynna, reprezentacyjna aleja Paryża, łącząca Plac Zgody (Place de la Concorde) z Placem Charles'a De Gaulle'a, na którym znajduje się monumentalny Łuk Triumfalny.

Dawniej na terenach dzisiejszych alei znajdowały się podmokłe łąki. Po ich osuszeniu architekt Le Notre zaprojektował szeroką aleję Grand-Cours (dzisiejsza nazwa Pola Elizejskie pochodzi z 1709 r.) łączącą Tuileries z Placem Etoile, czyli dzisiejszym Placem de Gaulle'a .

W czasach Drugiego Cesarstwa było to w całym Paryżu najmodniejsze miejsce spotkań ludzi z wyższych sfer, którzy mieli tu swoje siedziby. Dzisiaj Pola Elizejskie straciły swój arystokratyczny charakter, ale nie straciły nic ze swojego piękna i elegancji. Wzdłuż szerokich chodników mieszczą się luksusowe sklepy, teatry i słynne restauracje.

Co roku 14 lipca podczas francuskiego święta narodowego wzdłuż Alei odbywa się parada wojskowa, którą odbiera prezydent Republiki. Na Champs-Elysee ma miejsce także ostatni etap Tour de France.

Duży Pałac i Mały Pałac

Wielki Pałac (Grand Palais) został wybudowany przez Daglane'a i Louveta. Elewację frontową zdobi ciąg jońskich kolumn 20-metrowej wysokości. W pałacu organizuje się ważne ekspozycje sztuki. Część gmachu zajmuje Muzeum Techniki (Palais de la Decouverte)

W Małym Pałacu (Petit Palais) mieści się Musee du Petit Palais, gdzie zgromadzone są zbiory sztuki antycznej (greckiej, rzymskiej etruskiej i egipskiej) i nowożytnej (dzieła malarstwa francuskiego z XIX i XX w. ).

Most Aleksandra III

Most usytuowany jest u wylotu alei Churchilla i łączy Esplanadę Inwalidów z Polami Elizejskimi. Został wzniesiony w latach 1896-1900 dla upamiętnienia sojuszu francusko-rosyjskiego i nazwany imieniem cara Aleksandra III. Tworzy go jedno żelazne przęsło o długości 107m i szerokości 40m.

Na dwóch filarach, na prawym brzegu Sekwany umieszczono posągi personifikujące Francje Średniowieczną i Francję Współczesną .Natomiast lewobrzeżne filary ozdabiają posągi Francji Renesansowej i Francji z czasów Ludwika XIV. Alegoryczne postacie Sekwany i Newy, a więc symbole Francji i Rosji, umieszczono na filarach u wejścia na most.

Plac Zgody

Plac de la Concorde, powstał według projektu Jacques-Ange Gabriela w latach 1757-1779. Na początku nosił imię Ludwika XV, którego posąg konny stał pośrodku placu. W czasie Rewolucji został usunięty, a na jego miejscu postawiono szafot, na którym ścięto m.in. Ludwika XVI, królową Marię Antoninę, Dantona, Madame Roland, Saint Justa i wielu innych.

Obecny kształt placu pochodzi z 1840 roku. W 1836 r. na jego środku umieszczono obelisk egipski, podarowany Ludwikowi Filipowi przez wicekróla Egiptu, Muhammada Alego. Obelisk zdobią hieroglify ilustrujące życie faraona Ramzesa II, a jego wysokość mierzy 23 m. W poszczególnych narożnikach placu znajduje się osiem kobiecych posągów, które symbolizują główne miasta Francji.

Ogrody Tuileries

Ogród rozpościera się na przestrzeni około 1 km między Placem de la Concorde a Placem Carrousel. Teren ten zakupiła Katarzyna Medycejska w 1563 roku, aby stworzyć ogród w stylu angielskim. W 1663 upiększył go architekt Le Notre. Na teren ogrodów prowadzi brama flankowana posągami konnymi - Merkurego i Sławy, dzieło Coysevoxa. Z ogrodów schodami dochodzi się do tarasów Oranżerii (po prawej) i Jeu de Paume, czyli Sali do gry w piłkę (z lewej).W tej sali do 1987 roku znajdowała się stała ekspozycja dzieł impresjonistów, które obecnie są zgromadzone w Muzeum d'Orsay.

Plac Vendome

Plac powstał w latach 1687-1720 i jest dziełem Jules Hardouin-Mansarta. Jego nazwa pochodzi od księcia Vendome, który miał tu swoją rezydencję. Pośrodku placu stoi słynna kolumna (43,5m) wzniesiona w latach 1806-10 ku czci Napoleona I. Wzorowana jest na rzymskiej kolumnie Trajana. Jej trzon oplatają spiralne płaskorzeźby odlane ze 1200 armat zdobytych pod Austerlitz.

Na szczycie kolumny znajdował się pomnik Napoleona w stroju Cezara. W 1814 roku na jego miejscu postawiono statuę Henryka IV. Dopiero w 1863 roku posąg Bonapartego powrócił na swoje miejsce, aby osiem lat później, raz jeszcze raz zostać zniszczony (były to czasy Komuny). Po trzech latach stanęła tam kopia pierwotnej statuy Napoleona.

Na placu Vendome w kamienicy pod numerem 12 znajduje się mieszkanie, w którym zmarł Fryderyk Chopin.

Łuk Carrousel

Łuk został wzniesiony w latach 1806-08 dla upamiętnienia zwycięstwa Napoleona w 1805 roku. Wzorowany jest na rzymskim łuku Septymiusza Sewera. Naśladuje jego ornamentykę i architekturę. Przednie ściany pokryte są płaskorzeźbami przedstawiającymi zwycięstwa Cesarza.

Trzy bramy przejazdowe łuku flankowane są kolumnami z biało-różowego marmuru. Niegdyś budowlę wieńczyły cztery pozłacane rumaki Lizypa, zrabowane przez wojska napoleońskie z weneckiej bazyliki św. Marka. W 1815 roku oryginały powróciły na poprzednie miejsce, a dziś na szczycie łuku znajdują się ich kopie oraz kwadryga z posągiem Pokoju.

Luwr

Najstarsze fragmenty Luwru sięgają końca XII wieku. W tym okresie Filip August, przed udaniem się na trzecią krucjatę, kazał zbudować warowną fortecę w pobliżu rzeki, która miała strzec dostępu do miasta przed Saksonami. Prawdopodobnie nazwa pałacu, pochodzi od saksońskiego słowa "leovar", oznaczającego "warowną siedzibę".

W 1545 roku forteca została przebudowana przez Pierre Lescot z polecenia Franciszka I. Na jej miejscu stanął piękny, renesansowy pałac. Dalsze przekształcenia zostały wykonane z polecenia Katarzyny Medycejskiej, która po śmierci króla zleciła budowę pałacu Tuileries. Wtedy nowy pałac połączono z Luwrem dobudowując skrzydło sięgające Sekwany.

Za panowania Henryka IV powstał pawilon Flory, a za Ludwika XIII i Ludwika XIV, dokończono Cour Caree i dodano Kolumnadę (Colonnade) zamykającą królewską rezydencję od wschodu.

Kiedy w 1682 roku dwór królewski przeniósł się do Wersalu wszelkie prace ustały i Luwr popadł w taką w ruinę, że w1750 roku rozważano jego zburzenie. Prace wznowił dopiero Napoleon I. Rozpoczęto wówczas budowę północnego skrzydła, które ukończono za czasów Napoleona III w 1852 roku. Od pożaru, który zniszczył Tuileries w maju 1871 roku, wygląd Luwru nie zmienił się do dnia dzisiejszego.

Dzieła zgromadzone przez Karola Mądrego w jego słynnej bibliotece(Librairie) uległy rozproszeniu. Dopiero Franciszek I w XVI wieku, zapoczątkował nową kolekcję dzieł sztuki. Zbiory te powiększył znacznie Ludwik XIII i Ludwik XIV. Jeszcze przed śmiercią tego drugiego Luwr stał się miejscem regularnych wystaw malarstwa i rzeźby.

Dla publiczności galeria została otwarta 10 sierpnia 1793 roku, a tym samym pałac stał się muzeum. Od tego momentu na przestrzeni czasu zbiory stale się powiększały. Obecnie podzielone są na następujące kolekcje: antyczną egipską, antyczną grecko-rzymską, antyczną wschodnią, kolekcję rzeźby od średniowiecza do czasów współczesnych oraz zbiory malowideł i zabytkowych przedmiotów.

Projekt "Wielkiego Luwru" powstał z inicjatywy prezydenta Francji Francois Mitteranda, który w 1981 roku podjął decyzję przebudowy otoczenia pałacu. Nad wejściem, na dziedzińcu Napoleona III, zainstalowano szklaną piramidę, która oświetla wielki hall, gdzie znajdują się kasy, szatnie, sklepiki i wejścia do sal muzealnych.

Całkowite przekształcenie Luwru z pałacu w muzeum nastąpiło po 200 latach od momentu udostępniania zbiorów zwiedzającym. Miało to miejsce 20 listopada 1993 roku.

Les Invalides

Les Invalides tworzy rozległy kompleks architektoniczny usytuowany między place Vauban i Esplanade des Invalides. W jego skład wchodzi: Hotel des Invalides, Dome des Invalides i kościół St Louis.

W 1671 roku Ludwika XIV powierzył Liberalowi Bruantowi budowę przytułku dla wysłużonych żołnierzy-inwalidów pozostających zazwyczaj bez środków do życia. Pałac został ukończony w 1676 roku. Później dobudowano kościół St Louis i kopułę według projektu J. Hardouin-Mansarda (później tzw. Tum Inwalidów). Rozległy plac Esplanada powstał w latach 1704-1720 jako otoczenie dla Pałacu Inwalidów.

W pałacowych ogrodach znajdują się armaty z XVII i XVIII wieku oraz osiemnaście dział wchodzących skład tzw. "baterii triumfalnej", którą wykorzystywano tylko przy okazji ważnych wydarzeń. Po obu stronach wejścia do pałacu ustawiono dwa czołgi niemieckie zdobyte w1944 roku.

Fasada budowli ozdobiona jest portalem z płaskorzeźbą przedstawiającą Ludwika XIV i dwoma postaciami kobiecymi, które symbolizują Rozwagę i Sprawiedliwość. Pośrodku wewnętrznego dziedzińca znajduje się posąg Napoleona, wieńczący niegdyś kolumnę na Placu Vendome. Południowy bok dziedzińca tworzy fasadę kościoła St Louis-des-Invalides.

Wewnątrz kościoła na uwagę zasługuje kaplica Napoleona, gdzie przechowywany jest karawan, którym przewieziono doczesne szczątki władcy na pogrzeb na wyspie św. Heleny. W kaplicy mieści się również sarkofag, w którym ciało Napoleona wróciło do Francji w 1840 roku.

Notre-Dame de Paris

Ta gotycka katedra jest jedną z najbardziej znanych świątyń na świecie, głównie za sprawą powieści Wiktora Hugo pt. Dzwonnik z Notre Dame. Została wzniesiona na wyspie na Sekwanie, zwanej Cité w miejscu dwóch wcześniejszych kościołów powstałych w IX wieku. Prace budowlane trwały w latach 1140-1235. Nazwa bazyliki, tłumaczy się jako Nasza Pani i odnosi się do Matki Boskiej.

Notre-Dame to kościół pięcionawowy z krótką nawą krzyżową, długim prezbiterium i podwójnym obejściem na półkolu. Pierwotnie miało ono tylko trzy małe kapliczki. W drugiej połowie XIII wieku usunięto kapliczki i wybudowano pięć dużych kaplic.

Na całej szerokości dwu-wieżowej fasady znajdują się trzy portale. Najszerszy jest środkowy, w którym wyrzeźbiono scenę Sądu Ostatecznego. Portal prawy zwany jest portalem Świętej Anny i zdobią go płaskorzeźby z XII stulecia. W tympanonie wyobrażona została Najświętsza Maria Panna pomiędzy aniołami, biskupem Maurice de Sully i Ludwikiem XII. Lewy portal zwany jest portalem Marii. W tympanonie przedstawiona jest Śmierć, Koronacja i Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny, a przy filarze umieszczono współczesną rzeźbę Matki Boskiej z Dzieciątkiem .

W środkowej części fasady znajduje się wielka rozeta o około 10-metrowej średnicy, po środku której umieszczono posągi Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz Aniołów, zaś po bokach Adama i Ewy.

Wnętrze katedry może pomieścić 9000 tys. osób. Bazylikę najlepiej jest podziwiać z kolorowego nabrzeża Montebello.

Szkoła Wojskowa

Szkoła Wojskowa została założona z inicjatywy finansisty Paris-Duverney'a i Madame Pompadour, którzy chcieli w ten sposób dać możliwość kariery wojskowej ubogiej młodzieży szlacheckiej. Gmach szkoły usytuowany jest na południowym krańcu Pól Marsowych. Został wybudowany przez Jacque-Ange Gabriela w latach 1751-1773. W fasadzie są dwa rzędy okien, a środkowa część gmachu stanowi pawilon z kolumnami podtrzymującymi fronton ozdobiony posagami i przykryty kopułą.

W tym budynku do dzisiaj mieści się szkoła wojskowa. W 1784 roku wstąpił do niej Napoleon Bonaparte, a rok później opuścił jej mury w randze podporucznika artylerii.

Pola Marsowe

Pola marsowe rozciągają się u podnóża Wieży Eiffla. Przez długi czas te zielone tereny były miejscem ćwiczeń wojskowych. W latach 1908-1928 Formige zagospodarował wspomniany obszar, tworząc ogród o pięknych alejach, sadzawkach, wodotryskach i ogródkach kwiatowych. Na Champs de Mars organizowano również kilkakrotnie Wystawy Światowe.

Bazylika Najświętszego Serca

Kościół usytuowany jest na wzgórzu wzgórzu Montmartre. Zbudowany został w 1876 roku ze składek narodowych, a konsekrowano go w 1919. Budowla łączy w sobie styl romański i bizantyjski, a zaprojektował ją Paul Abadie. Do bazyliki z wysuniętym portykiem o trzech łukach prowadzą schody. Elewacja wykonana jest z zastosowaniem białego wapienia, stąd też pochodzi jej potoczna nazwa - biała bazylika.

Panteon

Ludwik XV w 1744 roku w czasie ciężkiej choroby, uczynił ślubowanie, którego spełnianiem miało być odbudowanie kościoła św. Genowefy. Projekt powierzono Soufflotowi, który w roku 1758 rozpoczął prace budowlane. Ostateczne świątynie ukończył uczeń wspomnianego artysty, Jean-Baptiste Rondelet w roku 1789. Świątynia usytuowana jest na Wzgórzu Św. Genowefy.

Panteon jest neoklasycystyczną budowlą na planie krzyża greckiego z kopułą centralną i 4 spłaszczonymi kopułami bocznymi oraz z kolumnowym portykiem wejściowym. Przypuszcza się, że Panteon paryski jest wzorowany na rzymskim.

Krypta znajdująca się w podziemiach świątyni mieści groby wielu znanych ludzi takich jak: J. J. Rousseau, Woltera, Honore Mirabeau, Marii Skłodowskiej-Curie, V. Hugo, E. Zoli.
Dwukrotnie starano się przywrócić funkcję religijną Panteonowi, ale od roku 1885 ostatecznie przekształcono go mauzoleum.

Conciergerie

Budynek dawnego więzienia pochodzi z XIII i XIV wieku. Jego nazwa wywodzi się od słowa "concierge", które oznacza strażnika dworu królewskiego. Budowla usytuowana jest na wyspie Cite przy Pałacu Sprawiedliwości. Więzieni byli tu: Napoleon, marszałek Nay, więźniowie Rewolucji Francuskiej, Maria Antonina. Obiekt przestał pełnić funkcje publiczne w 1914 roku.

Święta Kaplica

Gotycka kaplica znajduje się na wyspie Cité i została zbudowana dla Ludwika IX Świętego jako pomieszczenie dla relikwii, którą była korona cierniowa zakupiona przez króla w 1239 roku. W czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej została zniszczona, a odrestaurowano ją w XIX wieku. Współcześnie otaczają ją zabudowania Pałacu Sprawiedliwości (Palais de Justice). Niegdyś stanowiła część dawnego pałacu królewskiego.

Jest to kaplica podwójna, dwukondygnacyjna na planie prostokąta z przedsionkiem i poligonalną apsydą, zwieńczona smukłą iglicą. Dolna kaplica (trójnawowa) ozdobiona jest bogatą polichromią. Górna, jednoprzestrzenna, była początkowo połączona z apartamentami królewskimi. Znajduje się w niej 15 okien z XIII wieku, które zdobią wspaniałe witraże (każde o wysokości 15 m) przedstawiające sceny ze Starego i Nowego Testamentu. Na kolumnach rozdzielających witraże, umieszczono 12 drewnianych posągów apostołów.

Na zachodniej fasadzie kościoła mieści się wielka rozeta ufundowana przez Karola VIII w 1485 roku na której przedstawione są sceny z Apokalipsy św. Jana.

Opera w Paryżu

Fasada budynku została zaprojektowana przez Charlesa Garniera w stylu second empire. Budowa trwała w latach 1857-1874. Prace architektoniczne przerywały burzliwe wydarzenia polityczne (Wojna francusko-pruska, Komuna Paryska), jak również problemy konstrukcyjne (odkrycie podziemnego jeziora).

Powierzchnia budynku wynosi 11 000 m. kw. i może pomieścić ponad 2000 widzów. Wnętrze opery jest bogato zdobione. Sklepienie pokrywają malowidła Isidore Pils, a w holu znajduje się ogromne malowidło Chagalla z 1966 roku.

Do roku 1989, kiedy została wybudowana Opera Bastylia określana była jako Opera Paryska. Obecna nazwa Opera Garnier pochodzi od nazwiska wspomnianego architekta budynku.

Musée d'Orsay

Muzeum znajduje się na lewym brzegu Sekwany. Jego zbiory zawierają bogatą kolekcję głównie sztuki francuskiej z lat 1848-1918: malarstwo, rzeźbę, fotografię oraz meble. Można w nim znaleźć dzieła słynnych artystów takich jak: Paul Cézanne, Édouard Manet ,Vincent Van Gogh, Auguste Rodin, Claude Monet, Auguste Rodin, Edgar Degas i wielu innych

Centre Georges Pompidou

Budynek położony jest w dzielnicy Beaubourg. Znajduje się w nim muzeum sztuki współczesnej (Musée National d'Art Moderne) oraz główna biblioteka publiczna Paryża (Bibliotheque publique d'information).

Ogólna struktura budynku jest pomysłem Piana i Rogersa, lecz silnie inspirowanym przez teoretyczny projekt Fun palace, (czyli idealnej przestrzeni widowiskowo-wystawienniczej) stworzony przez Cedrika Price'a.

Zewnętrzne instalacje budynku pomalowane są na różne kolory, z których każdy odpowiada innej funkcji. Niebieski to układ klimatyzacyjny, żółty - instalacje elektryczne, czerwony - cieplne, a zielony to wodociągi. W trzech najwyższych pietrach budynku mieści się Muzeum Sztuki Nowoczesnej.

Euro Disneyland

W odległości 32 km od Paryża znajduje się olbrzymi park rozrywki - Euro Disneyland. Powstał w 1992 roku. Park podzielony jest na pięć krain tematycznych: Frontierland (gdzie można przenieść się w świat Dzikiego Zachodu), Adventureland (dostarcza niezapomnianych wrażeń i mnóstwa przygód np: widok piratów napadających na port), Fantasyland (którego główną atrakcją jest Zamek Śpiącej Królewny), Discoveryland (w którym można przeżyć wiele futurystycznych przygód) oraz Main Street (z którego odjeżdża kolejka okrążająca park). W skład tego wielkiego kompleksu wchodzą także: Park Disneyland, Walt Disney Studios, Disney Village (gdzie znajdują się liczne sklepy i restauracje), Disneyland Golf oraz hotele.

Na uwagę zasługują także inne zabytki Paryża takie jak: Sorbona, Palais de Luxembourg, Moulin Rouge, Pere-Lachaise, kościół St-Denis oraz Wersal.